• Kees was vanaf de oprichting van RKSV VERBURCH in 1949 lid van de voetbalafdeling van de vereniging. Niet dat hij ooit tegen een bal heeft getrapt, hij vond dat er ook niet spelende jongens lid konden worden.

    Zijn sociale inslag mondde al heel snel uit in een verzoek om toe te treden tot het bestuur. Waarschijnlijk is hij door Anton Zuijderwijk - die een maatje van hem was – gevraagd het bestuur te komen versterken. Zo werd hij benoemd tot 2e secretaris in 1951
    Die funktie heeft hij bekleed tot zijn afscheid als bestuurslid in 1984 !! Voor zijn grote verdienste werd hij benoemd tot erelid van de club. Op verzoek van het bestuur bleef hij echter wel de bestuursvergaderingen notuleren tot 1997 .
    Gedurende meer dan 45 jaar heeft hij zijn pennenvruchten aan het papier toevertrouwd. Opvallend was de schrijfstijl van hem, hij maakte er een aangenaam maar toch duidelijk verhaal van, soms met humoristische ondertoon. Zo omschreef hij in de notulen van 1981 eens dat het nieuwe meubilair bijzonder levenslustig was doch maakte daarbij teveel lawaai. Voorzieningen om dit euvel te beperken werden onder de loep genomen. Hij bleef in zijn bewoordingen altijd correct zonder daarbij iemand te kwetsen.

    Toen de Poeldijker in 1978 werd opgericht - de voorganger van het huidige Poeldijk Nieuws - werd hij namens alle afdelingen van de sportvereniging Verburch redacteur en inleveradres van alle aangeleverde copy. En dat was in die tijd nog best tijdrovend; alles werd “overgetikt “op zijn Remmington schrijfmachine. Daardoor had hij veel persoonlijk contact met de schrijvers van de artikeltjes en was hij volledig op de hoogte van het wel en wee van de totale sportvereniging.

    Zijn gehoor speelde hem al vele jaren parten; hij schroomde dan niet om bij de betreffende functionaris nog eens na te vragen wat er precies was gezegd. Hij wilde er zeker van zijn dat het juiste bericht werd uitgewerkt.
    Als geen ander heeft hij jarenlang de jaaroverzichten van de voetbal samengesteld voor de jaarvergadering, welke vervolgens na goedkeuring bestuur werden gepubliceerd in de Poeldijker.
    In 1997 vond hij het welletjes geweest en maakte hij plaats voor de nieuwe generatie zoals hij destijds zijn afscheid aankondigde als notulist.
    We namen afscheid van een aimabele man die betrokken was bij de club maar op zeer bescheiden wijze op de achtergrond functioneerde.
    De steeds toenemende gehoorbeperkingen brachten hem zeker na het overlijden van zijn vrouw steeds meer in een isolement. Hoewel zijn geest helder bleef – graag vertelde hij over het verleden- was communiceren alleen mogelijk via geschreven tekst.
    Bij het 70 jarig bestaan was hij na enig aandringen toch aanwezig bij de viering en is hij nog gehuldigd. Met zijn opmerking als ik zit er dan maar bij als een zombi gaf ik hem te verstaan dat zijn ogen en geest nog super waren.
    Achteraf was hij blij dat hij op het verzoek was ingegaan.
    Zijn lichamelijke ongemakken namen echter snel toe en maakten hem verzwakt en moe; hij vond het eigenlijk wel mooi geweest.
    Op 5 april overleed hij op 95 jarige leeftijd en op 10 april is hij in besloten kring begraven. Een kleine delegatie van Verburch heeft hem mede uitgeleide gedaan.
    Hij zal bij Verburch, zeker bij de oudere generatie worden herinnert als een icoon met grote verdiensten. Wij gunnen hem de rust die hij verdient

    Kees Vriend en Harry van der Arend